امید بهانه ای برای ادامه حیات و زندگی آدمهاست و هر روز را به به این بهانه می گذرانند. هیجان، شادی، انتظار، همه محرک هایی برای زندگی ما هستند که ما را به خود سرگرم می نمایند. شاید هم فاصله ای بین پوچی و امیدواری به زندگی. گرچه انسان برای ماندن نیامده و طبق روایات دینی، دنیا پل و گذرگاهی است که لاجرم برای رسیدن به کمال باید طی شود اما در این گذرگاه باید چند صباحی زیست نمود و با پدر و مادر،زن و بچه، تحصیل و شغل و غیره، همنشین و رفیق شد. گاهی وقت ها احساست اینست که هیچیک از اینها تا آخر با تو همراه نخواهند بود و فقط در مقطعی از زندگی با تو همنشین هستند و لاجرم تو را ترک خواهند کرد. اما حس تو نسبت به آنها تعلق همیشگی است و حاضری بخاطرشان هر کاری را بکنی و اینست دلبستگی و شاید نوعی تعصب و عصبیت.بدست اوردنشان با چه مشقت و رها کردنشان با چه اندوه. نه آغازش و نه پایانش خوش است.